Daar stond ik. Het publiek druppelde binnen en bekenden kwamen mij snel even gedag zeggen, voordat ik samen met medeorganisator van de Vrouw in de Media Awards, Marga Miltenburg, het podium op zou gaan. En wat deed ik?
Ik verontschuldigde mij keer op keer. Niet omdat ik iemand haar naam was vergeten of gehaast was. Nee, ik verontschuldigde mij dat ik mezelf toch in een jurk maat 38 had geperst. Met zoveel mogelijk zelfspot legde ik steeds maar weer uit dat ik kennelijk in de ontkenningsfase zit dat mijn lichaam daar toch echt niet meer in past. Daarna fluisterend gevolgd met de bekentenis dat ik een pittig jaar achter de rug heb.
Terwijl de bezoekers komen voor een middagje inspiratie en vrouwelijke kracht, haal ik mijzelf eerst even volledig neer. Op de vorm. En dat terwijl ik regelmatig deel dat het zo irritant is dat vrouwen, vaker dan mannen, op vorm worden beoordeeld.
Ik beoordeel mezelf hardnekkig op de vorm. Als ik op het podium sta, ben ik in dienst van de boodschap en de inhoud en neemt mijn gedrevenheid over het onderwerp het over. Maar zodra de fotomomentjes aanbreken, gaat die antenne weer aan. Tong tegen het gehemelte (schijnt onderkin te verbloemen), een been naar voren (schijnt je silhouette slanker te maken) en je hoofd niet schuin houden (want dan kom je te lief over). En dat alles terwijl ik mij als een rollade voelde en mijn jurk alles behalve comfortabel zat. En dan heb ik het nog niet eens over mijn veel te hoge hakken die mijn voeten langzaam vermoordden.
Hoeveel vrouwen om ons heen zijn bezig met lijnen zodat ze een kleinere maat passen? Of wijzen de sporen van het leven op hun lichaam af? Als ik andere vrouwen aanmoedig het podium te pakken en zichzelf te laten zien, ben ik pas geloofwaardig als ik mezelf accepteer, en die acceptatie ook leef, zonder perfectie. In welke vorm dan ook, met of zonder rolladerollen.
Reageren? Ik lees het graag.
