Je leert het meest van de fouten die je maakt. Als je geen fouten durft te maken, vertraag je je ontwikkeling. Allemaal mooi en waar. Ik voel me echter vooral knap beroerd als ik een fout maak. Helemaal als ik een fout maak in mijn contact met journalisten en redacteuren. Van mijn drie allergrootste blunders maakte ik er twee in mijn begintijd. Helaas maakte ik de derde vorige week.
Verkeerde mail
Laat ik beginnen met mijn beginnersfoutjes. In de tijd van mijn PR-bureau was ik dagelijks bezig met het pitchen van mijn klanten bij journalisten en redacteuren. In mijn mailcontact met een journalist over een artikel voor een klant ging het mis. Ze interpreteerde een zin anders dan ik bedoelde en stuurde een vrij botte reactie terug. Ik stuurde haar mail door naar mijn collega met de opmerking dat er iemand kennelijk met het verkeerde been uit bed was gestapt. Althans, ik dacht dat ik het doorstuurde naar mijn collega. In de hectiek van de dag had ik per ongeluk gereplyd naar de journalist in plaats van doorgestuurd naar mijn collega.
De journalist in kwestie was natuurlijk ‘not amused’. Gelukkig had mijn blunder geen effect voor mijn klant en rolde er alsnog een mooi artikel uit. Het goed onderhouden van contacten met journalisten en redacteuren is echter een must in mijn branche. Ik heb mijzelf wel twintig keer voor mijn hoofd geslagen, terwijl mijn collega de rest van de dag bleef haken in een slappe lach. Door naar de volgende blunder.
Tegen het zere been van Jeroen Pauw
Een journalist van een landelijk dagblad vertelde mij ergens in 2009 dat het haar opviel dat Pauw & Witteman niet alleen weinig vrouwelijke gasten hadden, maar ook dat Jeroen Pauw de vrouwen anders portretteerde. Ze vroeg mij hoe ik dacht waardoor dat kwam. Ik antwoordde lachend dat het bloed van Jeroen Pauw dan misschien zijn hersens verliet omdat het naar een ander deel vertrok. En dat er daardoor te weinig zuurstof overbleef om nog optimaal te functioneren. Daarna gaf ik serieus antwoord op de vraag.
Het interview besloeg anderhalve pagina. Je kunt echter wel raden waar het interview mee begon. Natuurlijk is het goed om lef en soms ook humor te tonen tijdens een interview. Het moet echter wel bijdragen aan het doel dat je hebt. In dit geval was mijn doel dat meer journalisten persvragen via www.VIDM.nl zouden gaan verzenden. Het is niet erg om een grap te maken, maar vergeet niet wat het doel van je media-aandacht is. En dat een grap eigenlijk alleen veilig is als de context volledig duidelijk is. Bij een live-programma kan er bijvoorbeeld niet meer gesneden worden.
Grap in context
De context waarin ik de grap maakte, was in het artikel weg. Overigens had ik deze grap ook niet moeten maken als de context wel voor iedereen helder was geweest. Natuurlijk had ik gevraagd om het artikel voor publicatie te mogen controleren op feitelijke onjuistheden. Ik ging echter op de blaren zitten. Anders had de betreffende journalist de hele intro moeten verwijderen. En nu mijn blunder van, helaas, niet al te lang geleden.
Onderweg naar BNR Gangmakers
Een stelling innemen draagt bij aan je zichtbaarheid en je bereik. Laatst schreef ik een blog waarin ik vrouwelijke professionals adviseerde om hun eventuele moederschap niet met hun zakelijke profilering te mengen. De redactie van BNR Gangmakers hing vervolgens aan de telefoon. Ze vonden mijn stelling een mooi uitgangspunt voor een radiodebat en nodigden mij uit voor de opnamen. Ik bereidde het debat goed voor. Bakende voor mijzelf een grens af hoe ver ik zou gaan in mijn uitspraken. Verplaatste wat afspraken, zodat ik op tijd kon vertrekken.
Met veel zin in het debat reed ik fluitend langs Amersfoort toen ik gebeld werd door de redacteur van het programma. Waar ik precies reed. “Bij Amersfoort, dus ik ben er zeker binnen 45 minuten”, was mijn opgetogen antwoord. “Nou, dat ga je dan niet redden, want de uitzending begint nu” was het antwoord van de redacteur. Ik weet nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Ik wist hoe laat ik er moest zijn, maar ik leefde een uur eerder dan dat het daadwerkelijk was. Ik had mij een uur vergist. Ik ben omgekeerd en ben daarna met het schaamrood op de kaken direct achter mijn computer gekropen om zowel een bos bloemen naar de presentator als naar de redacteur te sturen. Uit de tijd dat ik zelf een radioprogramma presenteerde weet ik hoe vervelend het is als er een gast niet komt.
Natuurlijk heb ik van mijn blunders geleerd. Ook van andere fouten en foutjes die ik heb gemaakt heb ik meer geleerd dan van alles wat wel goed is gegaan. Wat heel goed gaat, komt vaak doordat ik daarvoor mijzelf de ruimte heb gegeven om fouten te maken en nieuwe dingen uit te proberen. Bovenstaande blunders vallen echter in de categorie ezels en stenen. En zo blijk ik toch ook maar gewoon een mens te zijn.
